تفاوت مونولوگ و دیالوگ - فریدون فرهودی

مونولوگ را یک نفر می گوید تک گویی است معمولا در نئاتر یا نمایشنامه و رو به تماشاگر استفاده می شود. اما دیالوگ کلام بین دو یا چند نفر است. در دیالوگ ضرب آهنگ کلمات، انتخاب کلمات، پیشبرد مفاهیم در اختیار یک نفر نیست. در مونولوگ کسی که گفتن را شروع می کند می تواند آن طور که دلش می خواهد صحبت کند، تا آنجایی که دلش می خواهد و مهمتر اینکه مفاهیمی را که دلش می خواهد بگوید. اما در دیالوگ وقتی دو یا چند ذهن فعال است و حرف همدیگر را قطع می کنند، علی القاعده نه مفاهیم ثابت می ماند ، نه ریتم ثابت می ماند و نه انتخاب واژه ها. کاربرد دیالوگ برای یک صحنه مثل یک کنش می ماند یعنی باعث رشد کشمکش می شود رشد کشمکش خواسته صحنه است، چیزی که باید در دیالوگ اتفاق بیفتد. در دیالوگ شخصیت ها محدوده زمانی دارند. این آزادی را ندارند آن طور که دلشان می خواهد و تا آنجا که دلشان می خواهد حرف بزنند.

به نظر می رسد، ظاهرا دیالوگ گفتگوی آزاد شخصیت هاست. ولی در واقع توسط نویسنده طراحی شده است. حتی قطع شدن های دیالوگ ها، نیمه کاره ماندن کلمات توسط نویسنده فیلمنامه یا نمایشنامه طراحی شده است. مهمترین کاری که دیالوگ انجام می دهد، کمک رساندن به صحنه است، کمک کردن به پیشبرد کشمکش صحنه است. از این نظر دیالوگ هم مثل یک کنش رفتار می کند، مانند یک کنش تصویری رفتار می کند، دیالوگ باعث افشای شخصیت ها می شود. چیزی که در مونولوگ شخصیت مجبور به انجام آن نیست. در دیالوگ تقربیا مجبور می شود، البته با انتخاب نویسنده.